Mike
Geweldig maar net iets te ‘race’
Ik zal niet te veel uitweiden over de mooie 60/70 cafe racer look, dat staat als een paal boven water. Maar als je geen verstand van motoren hebt en je ziet dit witte monster met kuip (speciaal voor dit type ontworpen) voorbij rijden dan ga je wel nadenken over vroeger. Als je er zelf op rijdt dan voel je vooral het heden.
De techniek is enorm verfijnt en het gaat allemaal zo makkelijk. De slipkoppeling is vederlicht, alsof je op een brommer zit. Schakelen gaat als vanzelf. Het 1200 cc blok met vloeistofkoeling levert zo’n 97 Pk (max. snelheid rond de 200 km/u). De slangen en kabels zijn zeer vernuftig weggewerkt zodat het motorblok er bijna ‘design’ uitziet. De Thruxton wordt standaard geleverd met solo-seat dus als je een passagier mee wilt nemen dan zal je moeten investeren in een duo-seat en voetsteunen.
Als Scambler rijder moest ik wel even wennen aan de zithouding maar na een aantal kilometers ging het goed. Ik moest wel m’n kont wat verder naar achteren schuiven om m’n knieën goed te laten aansluiten op de tank. De Thruxton was uitgerust met een mooie kuip, verlaagde clip-ons en een Vance & Hines uitlaat systeem.
Ik had m’n oordoppen in maar die heb ik maar even uitgedaan om van het mooie geluid te kunnen genieten. Het Vance & Hines uitlaatsysteem klinkt zoals het eruit ziet, met een prachtig donker geluid. De verlaagde clip-ons waren voor mij persoonlijk wat minder fijn. Prima voor sportief stuurwerk maar voor langere ritten en stadsverkeer denk ik dat het minder fijn is. Ik ben niet voor niets overgestapt van een Thruxton 900 naar een Scrambler. Het kuipje doet niet erg veel op de binnendoor weggetjes en dient meer als blikvanger. Ik heb eerlijk gezegd rustig aan gedaan met het bochtenwerk omdat ik daar weinig ervaring mee heb en omdat ik niet gewent ben aan deze zithouding. Wellicht dat Robin en Ron hier meer over vertellen. Het voelde in ieder geval solide en ik was erg op m’n gemak, Ik heb wel flink de gaskraan opengedraaid en dat is werkelijk geweldig, wat een power! De Thruxton gaat ‘als de brandweer’ en de vliegen spatte als rijpe meloenen uiteen op m’n helm en bril. Ron kwam een paar keer lachend naast me rijden om te vragen hoe de Thruxton beviel. Ik lachte alleen maar terug.
Een hele fijne motor maar voor mij persoonlijk een net iets te liggende houding. Als we het over de looks gaan hebben dan is dit een ander verhaal want dan is de witte Thruxton “spot on” ik ben gek op die cafe racer looks !
Robin
Wow! Toen ik bij het Triumph hoofdkantoor aan kwam rijden stonden de 4 test-bikes al buiten op ons te wachten. En deze witte Thruxton trok direct mijn aandacht. Hier stond namelijk een standaard Thruxton uitgevoerd met één van de inspiratie pakketten: Track Racer. Dat houdt in: een cockpit kuip en zadelkap in dezelfde kleur als de motor, bullet zadel, lagere clip-ons, kleinere richtingaanwijzers, Vance & Hines uitlaatdempers en een leren tank tankbeschermer. Schitterend!
Het blok dat er in hangt is de 1200. Maar in tegenstelling tot de Bonneville T120 is dit een “high power” blok met 112Nm en 97Pk. Net als bij de Bonneville T120 zijn rij-modi aanwezig. En dat zijn er zelfs 3: Rain, Road en Sport. Het verschil tussen de drie rij-modi is wederom goed waarneembaar, maar heel eerlijk, deze motor rijd ik in de Sportmodus. Punt.
De overstap van de Bonneville T120 naar de Thruxton vond voor mij midden op een dijk ergens voor Enkhuizen plaats. En echt… de wereld viel stil toen ik plaatsnam in het zadel, de motor startte en de modus van de standaard ‘Road’ in ‘Sport’ zette en hem vervolgens de sporen gaf door de aaneenschakeling van bochten. Door de verlaagde clip-ons lig je echt letterlijk over de tank en hoor je duidelijk de donkere brom uit de Vance & Hines dempers, die trouwens heerlijk ‘rochelen’ bij het dichtdraaien van de gaskraan.
Serieus… ik waande mij een racer tijdens de Isle of Man TT ergens in de jaren 70! Wat een heerlijke machine en wat een waanzinnig stuurgedrag. Deze motor in combinatie met het inspiratiepakket ‘Track Racer’ is gemaakt voor het jagen op bochten!
Bij één van de rechtere stukken stonden een paar heren in leren pakken (inclusief bult op de rug) naast hun Japanse tupperware racers jaloers te kijken toen ik voorbij kwam. Tja, dát snap ik wel!
Er zijn wel twee puntjes waar ik jullie op wil wijzen. Allereerst: deze machine is er eentje waar je serieus je snelheidsmeter in de gaten moeten houden. En punt 2: door de verlaagde clip-ons is het wel zo dat je sneller last krijgt van je polsen. Of laat ik het zo zeggen, de Distinguished Gentleman’s Ride rijden met een gangetje van ergens tussen de 40 en 60 Km/H is serieus werken. Maar dat vergeet je snel als dan die volgende bochtencombinatie weer komt en je de motor van het ene op het andere oor legt.
In mijn hoofd tijdens het rijden:
- Man, ik vlieg over het Isle of Man in de 70’s!
- Wat een power, looks en geluid!
- Waar is die volgende bocht? Oh daar! GAAAAAASSSS!
Ron
Bij aankomst in Alkmaar was het meest populaire meisje uit de klas ongetwijfeld die met de maagdelijk witte outfit! Kwijlend liepen we er met drie man omheen.
Robin was ferm in zijn besluit. Hij wilde van klein naar groot, dus koos voor de Streettwin. Ik had wel wat met de oudere dame Bonnie, maar Mike kon de lokroep van deze Sirene niet weerstaan. Heel begrijpelijk Mike.
Genietend op de Bonneville reed ik het eerste deel van de tocht achter de witte kont van de Thruxton aan. Daarbij moest ik echt mijn best doen in het ‘nu’ te blijven en niet te fantaseren over mijn relatie met dat sexy witte ding.
De Bonneville is echt heel tof, maar ik heb op mijn leeftijd een onverminderde strijd met mijn testosteRON niveau. Bewijsdrang is daar een nadrukkelijke uiting van. En die mogelijkheid biedt de Thruxton volop.
Weggedoken achter de prachtige halve kuip met je handen strak aan de echte clip-ons kan je bijna niet anders dan je meest sportieve kant laten zien. Elk verkeerslicht is dan ineens een sprintmoment en elke rotonde (inderdaad Mike..) een uitdaging om naar uit te zien.
In tegenstelling tot de eerste twee modellen zal voor deze motor een kleinere doelgroep zijn. Zij valt in de categorie “don’t try this at home kids, we’re professionals”. Want deze meid gaat echt hard!
Leuk om je meest intieme moment met haar uit te stellen door te beginnen met standje “rain” en dan via “road” je gezamenlijke hoogtepunt te bereiken bij “sport”. Dat is waar de kreten van rodeorijders uitstekend van pas komen. Helemaal super wat er uit dat blok komt.
Wel moet gezegd worden dat de dubbele schijven voor bij een van de stoplichtsprints wel echt aangesproken moesten worden om de veilige afstand tot de voor mij rijdende vrachtwagen te behouden. Dat het wel een tandje beter gemogen misschien.
Met pijn in mijn hart heb ik de verkering uitgemaakt en het meisje overgegeven aan haar volgende vriend. Pff, sukkel!
