Ron
Ben altijd gek van Bobbers geweest. Echt persoonlijke uitingen aan de randen van de motorwereld. Meestal niet de meest geschikte motoren voor lange ritten, maar wel een gedrongen, stoer en met een typisch urban karakter.
Het zou nooit mijn eerste keuze zijn, maar echt een motor om erbij te hebben (er staat een ’86 Shadow 600 in de schuur te wachten op een metamorfose). Na een allereerste kennismaking in november 2016 tijdens de introductie in London was ik verbaasd dat Triumph erin geslaagd was het ‘streetwise’ karakter van eigenbouw te vertalen in een productielijn.
Een heerlijke uitdaging deze stoere bike als eerste van de drie modellen aan de tand te voelen.
Torque!
Was het toverwoord tijdens de lancering. Daar is niets teveel over gezegd. Wat een rauwe bottompower zit er verstopt in dat ding!
Ik heb oprecht geprobeerd lekker ‘tokkelend’ in z’n drie te rijden. Sorry. Fail!
Elk verkeerslicht blijft een uitdaging en in de stad zijn er maar weinig die je bij kunnen houden.
Daarover gesproken, op de snelweg lijken veel automobilisten te denken dat het om een trage ‘cruiser’ uit de 80-er jaren gaat. Tot je gas geeft. Ik ben misschien een tikje ondeugender dan mijn maten en heb toch de 180 aan weten te tikken. Dat doe je in één rechte streep. Hij kan nog harder, maar daar was de weg te kort voor. Bij die snelheid is het overigens echt werken, zeker met tegenwind. Wel een goede oefening voor je core-stability spieren.
Bobber short story:
Plus
• Stoer uiterlijk
• Uitstekende sound met standaard uitlaten (kan natuurlijk beter)
• Ongelofelijk veel power
• Brede keuze tot aanpassen naar persoonlijke smaak
• Prachtige nieuwe klassieker
Min
• Lange ritten (50+km) vind ik een uitdaging
• Erg weinig grondspeling. Elke leuke bocht alles aan de grond
• Standaard rem-/knipperlichtset nogal lomp
• 1200 cc zou er een monster van maken. Yeah! Hit me baby!!
Robin
Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen: Naar deze machine was ik het meest nieuwsgierig.
Waarom? Nou, ten eerste ben ik zelf, zoals de mensen die mij kennen al wel weten, absoluut geen fan van het rijgedrag van Choppers, Bobbers en andere gekkigheid met de zithouding van een hangmat, driezitsbank of gardena tuinset. Neem daarbij dan nog de wegligging van een toiletpot op zwenkwielen en ik haak helemaal af! Waarom ik dan toch zo nieuwsgierig was? Mike, Ron en ik waren destijds uitgenodigd voor de pers introductie van de Bobber (en Street Scrambler en Street Cup) en tijdens die avond in Breda wist de Bobber meteen te raken. Er stond daar namelijk een machine die nou eens niet het ordinaire had van de gemiddelde Harley…of nog erger…nep Harley uit Japan. Hier stond een machine die net als de andere Modern Classics van Triumph een en al coolness uitstraalde. Neem daarbij de afwerking die wederom geweldig is, een schitterend sitje dat echt uitnodigt om op te gaan zitten en daarbij verstelbaar is. Een op eerste gezicht hard-tail achterbrug die bij een tweede blik toch geveerd blijkt te zijn middels een monoshock die onder het zadel doorloopt. Mijn interesse was gewekt! Daarbij hoorde ik die avond al dat de mannen van Triumph zelf al verbaasd waren over de wegligging van deze machine. Zou het dan toch nog eens gebeuren dat Robin op een Bobber met een grijns zou rondrijden?
Goed, de dag voor de testrit mochten wij alvast een motor komen halen op het hoofdkantoor van Triumph in Alkmaar. Ik werkte die dag in het centrum van Amsterdam bij een van mijn klanten. Fietste na het werk als een malle naar huis. Kevlar jeans aan, leren jack en mijn vertrouwde pothelm. En gaan met die banaan op mijn eigen Thruxton (2013) naar Alkmaar. Daar aangekomen zag ik tot mijn grote vreugde dat een van de twee Bobbers die we gingen testen nog in de garage stond. Vooruitlopend: Beide Bobbers hadden een andere instelling van het zadel. Eentje die het zadel dichter op de tank had voor kortere rijders en een directer stuurgedrag. En de absolute “king of cool” in de kleur “iron-stone”, met het zadel in de achterste stand. Snel motor de garage uitgereden en hop! Vol de snelweg op in de spits terug naar Amsterdam.
Mijn verwachting was dat ik nu de eerste bochten krampachtig door zou komen en daarbij elke bocht zou denken “Ïk red het niet!...Ik red het niet!....ik ga het echt niet redden!...kak…kak…kak!!” terwijl mijn voetsteunen vonken trekkend over het asfalt zouden schrapen. Maar niets was minder waar. Na twee bochten, nog op het industrieterrein bij Triumph, had ik het gevoel van de machine te pakken en knalde ik lekker elke bocht door. En ja…die voetsteunen raken dan zeker de grond bij stevig “poken”.
Maar nergens voelt deze machine onzeker of zoekende. Echt ongelooflijk hoe Triumph er in is geslaagd om zo’n machine die niet bedoelt is om bochten mee te knallen, toch zo neutraal te maken. Het rijwielgedeelte is echt top! Neem daarbij het heerlijke 1200cc blok dat qua koppel echt een beest is en Ja…ik reed inderdaad met een grote grijns naar huis. Zelfs tussen de file door tokkelen is geen enkel probleem. Soepeltjes stuur ik de machine overal rustig tussendoor en zodra de file is opgelost geef ik een flinke dot gas. Jongens wat trekt die machine dan aan je armen. Niet normaal! En wat een sound hebben ze uit die standaard uitlaat weten te halen. Ook bij stationair draaien klinkt de machine echt lekker trouwens.
Anyway, komende vanaf de A8 draai ik uiteindelijk de A10 op richting Amsterdam Oost. Hier ga je dan een lange bocht door die ik met mijn Thruxton makkelijk met 120 zou kunnen pakken als de max. snelheid dat zou toelaten. (u begrijpt dat ik dit uiteraard nooit zo doen). Aangezien ik de motor nog niet zo lang ken en het toch een Bobber is, neem ik de bocht netjes op de rechter baan en voel rustig aan wat de machine onder mij doet. En voor ik het weet knal ik die lange bocht net zo hard door als ik met m’n Thruxton doe! (uiteraard niet harder dan de toegestane snelheid, want dat zou ik uiteraard nooit doen toch?).
Tijdens de test-dag heb ik nog meerdere malen op zowel deze Bobber gereden als op de “Morello-red” versie met het zadel meer naar voren. Denk daarbij aan smalle straatjes in Amsterdam en mooie dijkweggetjes. Zelfs op de snelweg keer bleef de machine mij verbazen. Echt heerlijk rijden. Zet je het zadel meer naar voren, dan stuurt de machine nog net wat directer en zitten kleinere rijders (ik ben zelf 1,80) wat minder met uitgestrekte armen.
Mijn eindoordeel is dat ik deze machine niet als enige in mijn garage zou zetten aangezien ik wel echt een cafe-racer ben en blijf. Maar zodra ik het geld zou hebben voor meerdere motoren, dan zou daar de Thruxton, Bobber en Scrambler staan. (over de Scrambler in een ander stukje meer)
Kort samengevat:
- Wat een stoere fiets!
- Wat een lekker koppel en neutraal rijgedrag voor zo’n type motor
- Schitterende afwerking
- Wel iets minder geschikt om middels een plank over trappen de lobby van het Amstel Hotel in te rijden. Deze machine past meer voor een trendy terras in het hart van een drukke stad om daar de blitskikker uit te hangen.
Mike
Ondanks dat het een 1200 cc is, en dat de Bobber er heel robuust uitziet, voelt deze toch licht aan. Ik moest de Bobber tijdens de fotoshoots een aantal keer verplaatsen en elke keer dacht ik; ”Zo dat gaat makkelijk”. Het rijden op de Bobber was voor mij wel even wennen. Ik kreeg de Bobber voor het eerst onder m’n kont net voordat we een mooi kronkelend landweggetje inreden richting Gouda. Ik heb toch stiekem drie bochtjes “gemist”. Niet doorvertellen….
Het viel me op dat de voetsteunen van Bobber aardige slijtplekken vertoonde. Dit kwam omdat collega testrijders er al flink wat gooi en smijtwerk op gedaan hadden. Dat de Bobber hiertoe uitnodigt heb ik aan den lijve ondervonden. Tenminste, ik heb het zelf niet gedaan, maar de rijstijl van Ron vertelde mij dat de Bobber eigenlijk veel te goed stuurt voor een Bobber. En dat is een compliment aan Triumph.
De zithouding is relaxed maar voor mij persoonlijk wat minder comfortabel dan de Scrambler of bijvoorbeeld de Bonneville. We hadden overigens de beschikking over twee Bobbers. Deze waren identiek op de afstelling van het zadel na. Het zadel naar voren geeft je net wat meer controle omdat je armen dan wat minder strekken. Zadel naar achteren is weer fijner op de snelweg.
Verder een lekkerrrrrr geluidje die Bobber en al met al een fijne toerfiets waar je veel bekijks mee hebt. In de bebouwde kom op hobbelweggetjes moet. Ik zou nog wel een keer op de Bobber willen toeren maar dan met de Ape Hanger.
