Mike de Graeve

Beroep: Entrepeneur en mede eigenaar / oprichter van Swerk Online. 

Als zoon van een garagehouder (Rob de Graeve) kon Mike ongeveer net zo snel lopen als auto/motor rijden. Op z’n 18e was het motorrijbewijs het eerste papiertje en daarna volgde direct het autorijbewijs. Er stonden altijd motoren in de garage van zijn vader (Ducati, Bsa en later Honda’s) en de liefde voor motoren zit diep geworteld. Mike’s doopnaam Michael is ook vernoemd naar de legendarische motorracer Mike Hailwood. Het kan dus geen toeval zijn dat hij nu een Triumph rijdt. Mike Hailwood maakte immers furore op een 650cc Triumph Thunderbird. Hij won samen met Dan Shorey de Thruxton 500 Mile race is 1958.

Mike: In eerste instantie was ik 'gestopt' met motorrijden omdat ik door m’n werk te vaak in het buitenland zat. De motor die ik toen had stond in Amsterdam letterlijk weg te rotten. Ik heb deze uiteindelijk verkocht. Het betrof een oude Kawasaki Z-1000. Toen m’n vader in 2010 overleed en ik de HONDA CB-400 Four, die ik van hem heb geërfd, moest wegbrengen naar een opslagruimte, begon het motorbloed weer te stromen. Tijdens die rit van Bussum naar Soest voelde ik, dat ik weer een motor voor de deur wilde hebben. Aangezien ik gek ben op klassieke motoren viel mijn oog al vrij snel op een Triumph Thruxton (foto) uit 2009. Een klassieker maar dan met de techniek van nu. Ik was direct verkocht wat een pracht machine vond ik het! Ik kreeg regelmatig complimenten van mensen die dachten dat deze bike gerestaureerd was. 

Ik was zo gek op die motor dat ik er meteen alles over wilde weten en dit ook graag wilde delen met andere liefhebbers. Aangezien internet mede m’n beroep is en ik meestal achter zo’n vierkant scherm zit had ik al snel de juiste informatie te pakken.

‘On the road’ liep ik Robin tegen het lijf en uiteindelijk zijn we samen begonnen met de Triumph Twin Community. Tegenwoordig rij ik op een Scrambler uit 2013. Ik vind de zithouding persoonlijk wat fijner en de scrambler kom je niet vaak tegen. Helaas moet ik nu wel wat harder m'n best doen om Ron en Robin bij te houden.

Robin Ernste

Robin Ernste (1976)

Beroep: Senior Business Intelligence Consultant bij Cobalt BI

Ook Robin is net zoals Mike met het stuur in zijn handen geboren. Z’n vader (Hen Ernste, ook lid van TTC) reed in de jaren 70 op het circuit van o.a. Zandvoort met een Ducati en gaf “het virus” al vroeg aan Robin door. Zo werd Robin op z’n 8ste in een race-kart gezet waarbij snelheden van rond de 140 km/uur niet werden geschuwd (“pap, kan hij niet harder?!”), om vervolgens op z’n 12de de kart in te ruilen voor een 80cc crosser. Vele wedstrijden werden gereden, sponsoring werd door vader Hen binnengehaald en op z’n 15e werd de 80cc ingeruild voor een 125cc. Op z’n 16e werd de crosshelm aan de wilgen gehangen door school, bijbaantje, brommer, stappen etc. Maar het bleef uiteraard jeuken. En zo kwam op z’n 19e na het behalen van z’n autorijbewijs ook het felbegeerde roze papiertje voor de motor. Aangemoedigd door pa (en met sponsoring van pa & ma) kwam daar in 2000 een Ducati 750 Super Sport. En die werd in 2007 ingeruild voor een Ducati 996. Uiteindelijk heeft Robin in 2014 zijn Italiaanse raspaard ingeruild voor een Engelse schone. Een Triumph Thruxton 900 uit 2013.

Robin:

Ja, motorrijden loopt zeker als een rode draad door mijn leven. En die rode draad werd nog roder door beide Ducati’s. Ik blijf het geluid van zowel het blok als de droge koppeling ook schitterend vinden hoor. Maar goed, ik merkte dat ik mijn plezier in het rijden wel begon te verliezen. Waarom? Ach, ik was meer bezig met het in toom houden van de machine en het trainen van mijn linkerhand om de zware koppeling te bedienen dan dat ik genoot van waar het naar mijn mening om gaat: genieten van dikke klappen en mooie bochten. En daar kwam de Café-Racer scene in beeld. Wat vond ik die machines gaaf! Maar ik dacht: “in het hedendaagse verkeer gaan die veel te langzaam!”. Goed, toen leerde ik via mijn vrouw dus Mike kennen die net een Thruxton had gekocht. Samen met Mike reed ik, met hem op zijn Thruxton en ik op m’n 996, naar Blom Motoren en ervoer dat dat dus niet zo was. Vervolgens stond daar een hele mooie Thruxton in de showroom. Proefrit gemaakt en tja, “the rest is history”.

Heb nu weer veel meer plezier in het rijden zelf. Maar vooral ook in de scene er omheen. Er zijn zoveel toffe zaken gaande op het moment. (zeker in Amsterdam). Ik geniet bijvoorbeeld erg van zelfbouwers zoals Numbnut Motorcycles en Nozem. Maar ook van bijvoorbeeld de Rusty Gold Motorshop. Dat is inmiddels toch het Ace Cafe van Amsterdam geworden!

Ron Betist

Ron Betist is het ‘jongste’ lid van de TTC

Een echte ‘Amsterdammer in Ballingschap’. Geboren en getogen in de binnenstad van Amsterdam en door een ‘historische vergissing’ in Purmerend beland.

Always on the road
Opgegroeid tussen motoren, met zijn vader als zijn baas tijdens zijn jaren bij de Verkeersdienst in Amsterdam. Na zeven jaar was dat wel mooi geweest en ruim dertig jaar geleden het commerciële leven ingedoken. De entertainment wereld was de zijne en daarbinnen veel mooie ervaringen opgedaan en een oceaan aan anekdotes.

Op zijn 12e werd er van hem een motor in beslag genomen. Zijn vader zag op het bureau collega’s met de Jawa 250 Californian binnenkomen. “Hoe komen jullie daaraan?” “Van je zoon afgepakt…”

Veel motoren door hem bereden met een speciaal plekje voor de scherp getunede Ducati 851 (305 km/u op de teller).

Maar er gaat niets boven rijden in stijl.
Als de ‘Peter Pan van de 21e eeuw’ voert hij op zijn gepersonaliseerde Thruxton een doorlopende strijd tegen zijn testosteronniveau. Hij zou al wijzer moeten zijn, maar ook op zijn leeftijd blijft elke bocht een sportieve uitdaging die op maximaal en gestileerd dient te worden genomen. Ook kent zijn gashendel kennelijk slechts twee standen.

Roep het magische woord ‘motorfiets’ tegen hem en bereid je voor op een gepassioneerd gesprek gelardeerd met prachtige anekdotes.

Ron over motorrijden:
Mijn vader zei altijd: “motorrijden is een virus. Als het koud en vies wordt trekt het zich terug in een zenuwknoop, maar in de lente is het weer terug. Je komt er nooit vanaf”.

Motorrijden is voor mij gelijk aan mediteren. Genieten van je omgeving en zijn in het Nu. De laatste jaren met mijn oudste zoon Julius, met wie ik al een aantal mooie tochten in het buitenland heb mogen maken. Kicken!

En superleuk de positieve reacties die zijn verbouwde Bonneville mijn Thruxton bij de mensen oproepen.